آسانسور برای من و خیلی ها دیگه فقط یه چی برای بالا پایین شدن راحتر نیست، کلی قصه پشتشه؛ نوستالوژی داره جانم.
از وقتی توی آسانسوره سر کارم دوربین گذاشتن مثل این میمونه یه چشم همه جا مراقبه منه، حتی همون آزادی نصف و نیمه هم ازم گرفتن. نمی خواین بگین که شما که تو آسانسور میرین اصلا به سر و صورت و لباساتون ور نمی رین؟ شصت بار تو آیینه خودت و نگاه نمی کنین؟ برای خودتون توش شکلک در نمی یارین؟ یا زبونتون اینقدر در نمی یارین تا لوزالمعده تونم یه چک کرده باشین؟ اگه شما نمی کنین من این کارا رو می کنم
قسمت هیجان انگیز آسانسور هم اون بوسه های هل هلیشه، خواستن و هیجان یه جا اگه تست نکردین حتما این کار و بکنید! البته قبلش یه چک کنین که توی آسانسوره دوربین نباشه
تو محل کار کی رو گیر میاری که تو آسانسور ماچش کنی ! :))
اون قسمت بوس برای ما هم پیش اومده که به محض اینکه خواستیم پیاده بشیم از آسانسور متوجه دوربین شدیم!! آخر هیجان بود D:
مورد آخر رو باهاتون موافق صد در صد هستم!!:دی
من تو کامنتینگ خودم هم جواب دادم که مشکلتون از آی پی یی هست که از منزل باهاش وصل میشید اما ظاهرن شما فقط مشکل رو مطرح میکنید و جوابش رو نمیخونید (:
لطفْ انقدر تو وبلاگت چشم وگوش آدمارو باز نکن.